Pałacyk należy do najcenniejszych zachowanych przykładów klasycystycznej architektury mieszkalnej Śląska. Zleceniodawcą budowy był radca prawny żagańskich majątków książęcych, Johan Vetraugot Metzke, mianowany królewskim komisarzem sprawiedliwości. Wykonawcą projektu budynku był Christian Schultze, architekt budowli książęcych, współpracujący z książęcym malarzem Luigim Remondinim. Budynek ukończony został w 1798 roku i uznano go za najpiękniejszą willę w mieście.

Pod koniec XIX wieku, w roku 1885 wprowadza się do niej właściciel fabryki wyrobów wełnianych i jedwabnych pn. „Mathilde Schrödter”, wieloletni przewodniczący Izby Handlowej Max Jonas z rodziną. Po jego śmierci w 1913 roku, budynek jest traktowany jako siedziba letnia wdowy po nim – Rosy, która na stałe przeprowadza się do Berlina. Na przełomie 1938 i 1939 roku majątek przejmują naziści. Początkowo zostaje ulokowana w nim siedziba Armii Zbawienia. Wkrótce, po wybuchu II wojny światowej, mieści się w tam punkt wydawania kartek na towary reglamentowane. Wiele lat po wojnie do budynku zostaje wprowadzona biblioteka miejska oraz szereg instytucji o charakterze społeczno – kulturalnym, jednakże ze względu na pogarszający się stan obiektu zostają one przeniesione do innych lokacji.

Architektura pałacyku jest świadectwem zastosowania ówczesnych nowinek architektonicznych z Berlina i Poczdamu. Wzniesiony na planie litery „C” stał się akcentem architektonicznym tej części miasta. Centralną część budynku ukształtowano jako dwukondygnacyjną, nakrytą dachem czterospadowym, skrzydła boczne jako jednokondygnacyjne, kryte dachem dwuspadowym. Elewacje – zgodnie z ówczesnymi tendencjami – opracowano jako nawiązujące do klasycznych wzorów i podziałów. Do dzisiaj zachowały się wykonane w technice reliefu płaskiego płyciny z dekoracją roślinną i figuralną, która wyszła z berlińskiej pracowni rzeźbiarza Constantina Philipa Sartoriniego. Przeprowadzone badania konserwatorskie odkryły ich pierwotną kolorystykę. Wnętrze budowli zachowało pierwotny układ pomieszczeń, w którym centralne miejsce stanowiła sala reprezentacyjna zdobiona sztukateriami. W wielu pomieszczeniach zachowała się oryginalna stolarka drzwiowa, która zgodnie z ówczesnym stylem posiadała jasną kolorystykę, przywróconą w trakcie przeprowadzonego remontu. Na uwagę zasługują zwłaszcza główne drzwi wejściowe, zabezpieczone bogato zdobionymi kratami. Pałacyk, który na trwałe wpisany jest w kompleks urbanistyczny Żagania, stanowi element dziedzictwa kulturowego miasta mający niezwykłe znaczenie dla kształtowania się tożsamości lokalnej i regionalnej. Jego gruntowny remont przywrócił mu dawną świetność. Jako zabytkowy obiekt, poddany profesionalnym pracom konserwatorsko – restauratorskim, stanowić będzie miejsce odwiedzin przybywających do Żagania turystów i istotny punkt na mapie miasta. Natomiast z uwagi na swoją historię stanie się również świadectwem przeszłości i wielokulturowości miasta, którą na przestrzeni wieków wypracowały społeczności wielu narodowości. Dlatego też obiekt będzie włączony w istniejące szlaki turystyczne. Z uwagi na swoje wysokie walory artystyczne pałacyk będzie polecany wycieczkom szkolnym oraz studentom sztuki, historii sztuki i architektury. Za wstęp do obiektu są  pobierane żadne opłaty.

• Turystyczna 
• Rekreacyjna 
• Kulturalna 
• Edukacyjna 
• Społeczna 
• Gospodarcza